مدیرالنفیسه

سخنگوی شورای نگهبان توضیحاتی درباره اختلاف نظر لاریجانی و مجمع تشخیص مصلحت نظام درباره CFT مطرح کرد.

 عباسعلی کدخدایی سخنگوی شورای نگهبان در گفت‌وگو با رادیو تهران درباره نامه رئیس مجلس به شورای نگهبان درباره بررسی نکردن اشکالات مجمع تشخیص مصلحت نظام درباره لایحه کنوانسیون CFT به دلیل اعلام نظر پس از مهلت 20 روزه در شورای نگهبان، گفت: شورای نگهبان نظراتش درباره تمامی طرح‌ها، لوایح و مصوبات مجلس را طبق قانون اساسی ظرف 20 روز بررسی و برای مجلس ارسال می‌کند که این روند نسبت به مصوبه مجلس درباره الحاق ایران به کنوانسیون “CFT" نیز در شورای نگهبان طی شده است.

وی اضافه کرد: مجمع تشخیص مصلحت نظام و هیئت عالی نظارت طبق ابلاغیه‌ای که دارند و وظایفی که به عهده‌شان نهاده شده است، نظراتشان درباره مصوبات مجلس را ارسال می‌کنند. ما هم در شورای نگهبان، نظرات مجمع تشخیص را طبق بند 2 اصل 110 قانون اساسی برای مجلس ارسال می‌کنیم.

قائم‌ مقام دبیر شورای نگهبان با تأکید بر اینکه در آیین‌نامه‌ مجمع تشخیص مصلحت نظام زمان مشخصی برای اعلام نظر تعیین نشده است، اظهار داشت: البته این یک امر اختلافی است، دوستان ما در مجلس معتقد هستند که باید ظرف 20 روزی که شورای نگهبان اعلام نظر می‌کند، این نظرات ارسال شود، از طرفی دوستان در مجمع تشخیص هم نظرشان این است که، زمانی که لایحه در رفت و برگشت بین شورای نگهبان و مجلس است، این امکان وجود دارد که در مجمع نیز بررسی شود، البته این بحث اختلافی است که انشاء‌الله امیدواریم که یک راهکار روشنی برای آن تعیین و اعلام شود.

کدخدایی در پاسخ به این سؤال که مسئله اختلافی بین مجلس و مجمع تشخیص درباره اعلام نظر پیرامون مصوبات قوه‌مقننه باید در کجا تفسیر شود؟، گفت: البته اگر نیاز به تفسیر قانون اساسی و اصول 110 و 112 قانون اساسی باشد، طبیعتا شورای نگهبان باید این تفسیر را انجام دهد، در غیر این صورت، اگر آیین‌نامه‌ مجمع هم روشن‌کننده کار باشد و این مسئله را تعیین کند، آیین‌نامه مجمع تشخیص هم می‌تواند در این مطلب ورود کند.

وی همچنین در پاسخ به سؤالی درباره اینکه برخی گفتند با توجه به 20 ایراد شورای نگهبان نسبت به لایحه CFT، به منظور این است که عملا امکان تصویب آن وجود ندارد و حتما مجلس باید بعضی از موارد را تغییر دهد تا مغایرت‌ها با شرع و قانون اساسی رفع شود، نظر شما در این باره چیست؟، افزود: اگر بخواهیم به صورت کلی تقسیم‌بندی کنیم. دو بخش مصوبه داریم که در شورای نگهبان بررسی می‌شود، نخست، مصوباتی است که مجلس در ابتدا به آن ورود می‌کند و طرح یا لایحه‌ای است که در دولت و مجلس تدوین می‌شود و سپس  به صورت مصوبه به شورای نگهبان می‌آید. در این باره مجلس اختیار دارد که در همه حوزه‌ها ورود کند. اگر ایرادی هم وجود داشته باشد، مجلس باید آنها را اصلاح کند.

سخنگوی شورای نگهبان به تشریح دسته دوم مصوبات مجلس اشاره و تأکید کرد: بخشی از مصوبات شامل موافقت‌نامه‌ها، معاهدات و کنوانسیون‌هاست که طبیعتا مجلس یا دولت نمی‌توانند در محتوای این کنوانسیون‌ها ورود کنند، اما می‌توانند با حق شرط‌هایی نظرات خودشان را نسبت به آن معاهده، موافقت‌نامه و یا کنوانسیون اعلام کنند.

کدخدایی اضافه کرد: آنچه که در رابطه با لایحه CFT مطرح شده است، 8 حق شرط را مجلس در این زمینه قرار داده بود، عمده ایرادات هم مربوط به این حق شرط‌هایی است که با نگاه به محتوای این کنوانسیون وضع شده است، البته طبیعتا اگر محتوا مشکلی نداشته باشد، حق شرط هم می‌تواند مسئله را به‌گونه‌ای حل کند؛ خوشبختانه با توجه به ظرفیت‌های قانون اساسی، بُن‌بستی در اینگونه مسائل نخواهیم داشت.

وی با بیان اینکه مجلس می‌تواند نظرات خودش را در حوزه حق شرط‌های لایحه CFT را  براساس ایراداتی که شورای نگهبان وارد کرده است، اصلاح کند، تصریح کرد: نهایتا اگر لازم شد، مجمع تشخیص مصلحت نظام طبق اصل 112 قانون اساسی می‌تواند به آن ورود کند  اگر مصلحت به الحاق چنین کنوانسیونی یا معاهده‌ای لازم باشد، از طُرق دیگر امکان این امر وجود دارد.

2929

جنجال یک عکس در شبکه‌های مجازی!

این عکس چند روزی است که در شبکه‌های مجازی دست به دست می‌شود. مقایسه «جلسه» در دو دوران پیش و پس از انقلاب. مقایسه سادگی و ریخت و پاش با یک عکس… 
هر عکس تنها یک بُرش از کیک حقیقت است. تنها یک بُرش. قضاوت بر اساس آن نمی‌تواند «همیشه» درست باشد.

 آخرین نمونه چنین قضاوت‌هایی بر اساس تنها یک عکس در نشست اجلاس کشورهای جی هفت صورت گرفت که ابتدا عکس منتشر شده توسط آلمانی‌ها، مرکل را در موضع قدرت نشان می‌داد و بسیاری آن را نشانه پایان کار آمریکا در دوستی با اروپا تصور کردند و بر اساس آن تحلیل‌ها نوشتند اما چند دقیقه بعد کانادا و ایالات متحده عکس‌های دیگری از همان نشست منتشر کردند که تحلیل ها را نقش بر آب کرد.

این عکس چند روزی است که در شبکه‌های مجازی دست به دست می‌شود. مقایسه «جلسه» در دو دوران پیش و پس از انقلاب. بسیاری بر آن دریغا دریغ کرده‌اند که ببینید در گذشته جلسه‌ها چقدر ساده برگزار می‌شد و الان چه بریز و بپاشی می‌کنند و … 

در اینکه اسراف تحت هیچ عنوان پذیرفتنی نیست کسی تردیدی ندارد، در اینکه عده‌ای اهل حیف و میل هستند و به «بیت المال» که می‌رسند شیره اش را می‌مکند هم اختلاف‌نظری نداریم، اما آیا میز خالی فضیلت است؟

به عبارت دیگر آیا کسانی که در یک جلسه اداری شرکت می‌کنند اگر دور میز خالی از وسائل پذیرایی بنشینند یعنی انسان‌های زاهد و عارف و به دور از وسوسه‌های دنیوی هستند و آنها که میزشان لبریز است همه شکم‌چران و سودجو هستند؟

ریشه این قضاوت‌ها از کجا می‌آید که لباس ژنده و کفش‌پاره و سفره‌خالی نشانگر بزرگواری افراد قلمداد می‌شود؟ اگر آغشته به ریا باشد چطور؟ فراموش کرده‌ایم در دوران محمود احمدی‌نژاد که ساده و نامرتب لباس می‌پوشید و به گواه برخی غذایش را حتی از خانه با خودش می‌آورد و «ساده زیستی» ورد زبان مدیرانش شده بود چه بلایی سر اقتصاد کشور آمد؟

اگر این عکس‌ها ملاک قضاوت باشد که اتفاقاً محمود احمدی‌نژاد کاپشن پاره می‌پوشید و به زیارت شاه عبدالعظیم می‌رفت و محمدرضاشاه پهلوی کت و شلوار ایتالیایی تن می‌کرد و اسکی در سوئیس یکی از تفریحاتش بود. 

در بسیاری از موارد مدیران به جای همه ما تصمیم می‌گیرند و ملزم هستند که بهترین تصمیم‌ها را بگیرند، به همین خاطر خوب است در آرامش و آسایش باشند تا بتوانند بهتر «فکر» کنند و تصمیمات هیجانی نگیرند. اینکه مدیری روی حصیر بخوابد یا گرسنگی بکشد چه سودی به حال ما دارد؟ وقتی به دلیل بد خوابیدن و تغذیه نامناسب روح و جسمش فرسوده شود و بر روی گفتار و کردار و پندارش اثر بگذارد و تصمیم‌های ویرانگر بگیرد ارزش است؟

هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان بدهد آن مدیران که دور میز خالی نشسته‌اند همه پاکدست بوده‌اند و از قدرت شان سو استفاده نکرده اند. همان طور که نمی توان با اطمینان گفت که تا آخر جلسه روی میزشان وسائل پذیرایی نچیده اند. چه بسا که دقیقه‌ای بعد از این عکس، اسباب پذیرایی پر و پیمان را هم فراهم کرده‌اند.

به گواه مستندات تاریخی در آن دوران مدیران به پوشش و تغذیه و تفریحات‌شان بسیار اهمیت می‌دادند و ریاکاری هم نمی‌کردند. خُرده‌ای که می‌توان گرفت این است که لااقل آنها این همه از بزرگان دین مایه نمی‌گذاشتند و در مذمت اسراف سخنرانی نمی‌کردند و بعد میزشان را اینطور اشرافی لبریز کنند!

دست از این ساده‌سازی‌ها برداریم. اگر دلمان از دست برخی مدیران خون است- که هست- زیر میز نزنیم و این مقایسه‌های کم‌مایه را وسط نکشیم. دلایل بهتری هم می‌توانیم ردیف کنیم و نقدهای عمیق‌تر. وگرنه در همه دوران‌ها هم انسان‌های خوب و صادق بوده‌اند هم فاسد و دروغگو، هم فرصت‌طلبان و خائنان هم وطن‌پرستان و وفاداران …

سایت خبری عصر ایران

پشت پرده بارداری اینترنتی چیست؟!

دعا نویسان و رمالان امروزه با مداخله در امور پزشکی به جای یک پزشک متخصص زنان و زایمان برای درمان ناباوری نسخه می‌پیچند و از این طریق بیماران را سرکیسه می‌کنند.

به گزارش نامه نیوز، روند روز افزون مداخله افراد فاقد صلاحیت در درمان بیماران سالهاست که دلسوزان و فعالان بخش سلامت را رنج می‌دهد.
نبود نظارت موجب شده افراد فاقد دانش علمی و تجربی نظیر عطار، آرایشگر، قصاب و نانوا هر یک ردای پزشکی بر تن کرده و اقدام به معاینه، تجویز دارو و درمان بیمار در پستوی خانه و زیر زمین کنند.

چند سالی است که فضای مجازی هم بستری برای فعالیت افراد به ظاهر پزشک شده و در این میان رمالان و دعانویس‌ها هم دفتر و دستکی راه انداخته و مدعی درمان بیماری با سحر و جادو هستند.

آن‌ها با راه اندازی گروه و کانال‌های تلگرامی و سوء استفاده از نقطه ضعف مردمی، خود را ناجی معرفی کرده و از احساسات دینی مردم سوء استفاده می‌کنند.

در این میان بانوان حجم زیادی از مراجعه کنندگان به دعانویسان و رمالان را تشکیل می‌دهند که اغلب برای کسب محبت شوهر، بستن دهان مادرشوهر، درمان نازایی و امثالهم به این افراد مراجعه می‌کنند.

در تازه‌ترین خبری که در ایرنا منتشر شد بانویی برای با واسطه با یک فرد ناشناس آشنا شده و در چند مرحله ۳۰۰ میلیون ریال به حساب دعانویس واریز می‌کند.

**بارداری تلگرامی

یکی از قابلیت‌های منفی شبکه‌های اجتماعی هویت پنهان افراد است؛ بنابراین جعل هویت در این فضا و سوء استفاده از عناوین مختلف بسیار زیاد است.

بیشتر سودجویان نه تنها در فضای حقیقی بلکه در فضای مجازی خود را جادوگر، رمال و کف بین معرفی کرده و با تبلیغات اغوا کننده مشتری جذب می‌کنند.

نخستین و شایع‌ترین شیوه کلاهبرداری از طریق رمالی، کپی برداری از یک صفحه کتاب دعا‌های موجود در سطح بازار به تعداد یک تا ۲ هزار برگ است.

فرد کلاهبردار برای کپی برداری هر برگ دعا، یک تا ۲ هزار ریال هزینه پرداخت می‌کند، اما آن را به هزاران نفر از یک میلیون تا ۳۰۰ میلیون ریال به فروش می‌رساند.

این افراد که اعتقادی به دین و مذهب ندارند با بهره گیری از امکان جعل هویت در فضای مجازی، به عنوان یک چهره مذهبی افراد ساده لوح را سرکیسه می‌کنند.

شگرد دیگری که توسط افراد حرفه‌ای دنبال می‌شود این است که ابتدا با راه اندازی گروه اقدام به رصد طعمه خود می‌کنند و با قرار دادن فیش واریزی افرادی که به ظاهر گره از کار آن‌ها گشوده شده دیگر اعضای کانال را ترغیب به واریز پول برای گره گشایی از کارشان می‌کنند.

فرد کلاهبردار با این ادعا که مشکل این فرد رفع شده و او اقدام به واریز مبلغ درخواستی کرده است، تصاویر تمامی فیش‌های واریزی را در گروه قرار می‌دهد و دیگر اعضای گروه نیز با دیدن فیش‌های واریزی و با تصور اینکه مشکل آن‌ها نیز توسط این دعا نویس حل می‌شود اقدام به ارتباط گیری با ادمین کانال تلگرامی می‌کنند.

فرد کلاهبردار که فرصت را مغتنم و طعمه را در دام می‌بیند وی را برای نوشتن و تجویز دعا ارشاد و توصیه کرده و از مخاطب خود می‌خواهد مبلغی را به حساب اش واریز کند.

فرد پس از واریز مبلغ درخواستی، تصویر فیش واریزی را برای ادمین گروه ارسال کرده و ادمین در پاسخ بی درنگ وی را از گروه تلگرامی حذف و او را بلاک می‌کند تا به هیچ نحو نتواند با گروه و ادمین ارتباط داشته باشد سپس تصویر فیش واریزی مالباخته را در گروه منتشر می‌کند تا دیگر اعضای کانال تلگرامی را ترغیب به این کار بکند.

نوع سوم کلاهبرداری یک کار تیمی است که در آن با یک شیوه روانشناسانه بر روی ذهن مخاطب کار کرده و آن را قانع به واریز پول به حساب رمال می‌کنند.

توضیح اینکه وقتی کلاهبردار اطمینان می‌یابد مخاطب اش دچار گرفتاری شده و برای حذف مشکل حاضر به پرداخت پول در قبال نوشتن دعا است، دست به کار می‌شود.

مالباخته با عضو اصلی گروه ارتباط برقرار کرده و عنوان می‌کند که آیا می‌تواند راهکار و دعایی برای رفع مشکل نازایی او بنویسد؟ رمال هم در پاسخ با چرب زبانی خود را به عنوان دعا نویس شهره و بنام معرفی کرده و درباره اهمیت و تاثیر جادو در بچه دار شدن زوج‌های نازا، سخنوری می‌کند.

دیگر اعضای تیم با شماره‌های مختلف با طعمه ارتباط برقرار کرده و به تعریف از رمال پرداخته و عنوان می‌کنند که آن‌ها پول را واریز کرده و بصورت معجزه آسا تاثیر دعا را دیده اند؛ همچنین عده‌ای با ارسال پیام در فضای مجازی عنوان می‌کنند که وجهی پرداخت نکردند بنابراین دعا تاثیری نداشت یا بخشی از پول را پرداخت کرده و فرزندشان مُرده به دنیا آمده است.

این اقدام‌ها که به صورت تیمی و حساب شده و با هدف به دام انداختن زوج متقاضی فرزند صورت می‌گیرد تا طعمه مجاب به واریز پول می‌شود.

فرد رمال و دعانویس برای دستیبای به هدف خود وجه درخواستی را در چند مرحله مطالبه کرده و هر مرحله دعا و نسخه جدید برای بانوی نازا می‌پیچد.

مالباخته هر مرحله برای دریافت دعا از رمال رقم میلیونی به حساب وی واریز می‌کند، اما اثری از تاثیر دعا را نمی‌بیند؛ بنابراین هنگام کاهش اعتماد زن به رمال، مجدد دیگر اعضای تیم وارد گود شده و با خط‌های تلفن مختلف با وی ارتباط برقرار می‌کنند.

در نهایت وقتی فرد به مسیر اشتباه خود پی می‌برد که میلیون‌ها تومان به حساب رمال واریز کرده و فرد کلاهبردار هم وی را بلاک کرده است.

در این ارتباط به تازگی پرونده‌ای در پلیس فتا همدان تشکیل و زن رمال که با حیله گری برای درمان نازایی کلاهبرداری می‌کرد، دستگیر شد.

رئیس پلیس فضای تولید و تبادل اطلاعات همدان در این باره گفت: زن ۳۲ ساله‌ای برای درمان نازایی در فضای مجازی تلگرام، با فردی ناشناس آشنا شد و این فرد مدعی بود که می‌تواند با دعانویسی مشکل این زن جوان را حل کند بنابراین با بیان حرف‌های امیدوار کننده وی را در دام انداخت.

سرهنگ فیروز سرخوش نهاد اظهار داشت: فرد دعا نویس برای درمان نازایی در چند مرحله در مجموع به میزان ۳۰۰ میلیون ریال از شاکیه کلاهبرداری کرد.
وی اضافه کرد: شاکیه پس از چند مرحله واریز وجه نقد به حساب دعا نویس و نتیجه بخش نبودن دعا‌های وی، اقدام به تشکیل پرونده در پلیس فتا کرد.

رئیس پلیس فتا همدان ادامه داد: پس از انجام کار فنی و اطلاعاتی رمال شناسایی و با دریافت نیابت قضایی دستگیر و برای تحقیقات بیشتر به همدان منتقل شد.
سرهنگ سرخوش نهاد اظهار داشت: رمال یک دختر ۲۵ ساله اهل و ساکن ارومیه بود که با بهره گیری از نقاط ضعف شاکیه او را سرکیسه کرده بود.

وی افزود: بانوان نازا به جای اتکا و اعتماد به دعانویس و رمال بهتر است از علم پزشکی و پزشکان متخصص این حوزه برای درمان و صاحب فرزند شدن بهره گیرند.

** دعای پُستی
او را «سید» صدا می‌زنند؛ وقتی وارد محل کارش شدم زنان و دخترانی به صف شده بودند تا یک به یک گره از مشکلاتشان بگشاید.
سید با پرسیدن نام مراجعه کنندگان کتاب دعا را از گوشه میز برداشته و با هجی کرن اسم فرد و تبدیل هر حرف به اعداد ریاضی و جمع کردن آنها، صفحه‌ای را گشوده و دعایی را بر روی کاغذ می‌نویسد.

کاغذ‌های سفید و لول شده در اختیار مراجعان قرار می‌گیرد و برای هر یک از آن‌ها نسخه‌ای تجویز می‌شود؛ مثلا یکی باید کاغذ حاوی دعا را در آب می‌انداخت و دیگر به همراه اسفند آن را می‌سوزاند یا سر در خانه و داخل خودرو و … نصب می‌کرد.
صف مراجعه کنندگان تمام نشدنی است چرا که هر چند دقیقه فردی به آن‌ها اضافه شده و بر روی صندلی آهنین تا رسیدن نوبت به انتظار می‌نشیند.

شواهد گویای این است که بیش از ۵۰ تن روزانه به نوشتن دعا به این محل مراجعه می‌کنند؛ اما سید شمار مراجعه کنندگان را ۲۰ تن عنوان می‌کند.
نظر بندی، بخت گشایی، فرزند دار شدن، ایجاد محبت شوهر و نوشتن دعا برای رفع اختلاف و جلوگیری از مداخله دیگر بستگان در زندگی شخصی، بخشی از دعا‌های سید را تشکیل می‌دهد.

او که چند سالی در این حرفه مشغول به فعالیت است دامنه کار خود را توسعه داده و از استان‌هایی نظیر قم، تهران، کردستان و شهرستان‌های مجاور نیز برای نوشتن دعا به وی مراجعه می‌کنند.

او می‌گوید که شماری از مشتریان شهرستانی اش به صورت تلفنی با وی صحبت کرده و مشکلاتشان را مطرح می‌کنند.
سید در مورد نحوه نوشتن دعا برای این طیف از مشتریان عنوان کرد: دعای آن‌ها به صورت پستی ارسال شده و متقاضی هزینه پُست و دعا را به حساب بانکی ام واریز می‌کند.

** ضعف فرهنگی
یکی از اساتید جامعه شناسی در این باره به ایرنا عنوان کرد: مراجعه به رمال و کف بین برای رفع مشکل ریشه در ضعف فرهنگی دارد.
علی احمد نادری افزود: برای ارایه تحلیل صحیح از علل و عوامل متوسل شدن افراد به رمال، باید ابتدا آمار دقیقی از سطح آگاهی، میزان سواد، جایگاه اجتماعی، محل سکونت و تراز فرهنگی مراجعه کنندگان داشت.

وی یادآوری کرد: در دهه‌های گذشته به علت ضعف در حوزه پزشکی، افراد برای داشتن فرزند و حتی درمان کوچکترین بیماری مراجعه به دعانویس را تنها راهکار می‌دانستند.

این استاد دانشگاه معتقد است: هر چند پیشرفت علوم پزشکی موجب کنار زدن بسیاری از خرافات و باور‌های غلط شد، اما ضعف فرهنگی موجب شده برخی مواقع قشر تحصیلکرده و پولدار هم برای رفع بیماری به این قبیل افراد متوسل شوند.

نادری توصیه کرد: برای پیشگیری از مراجعه افراد به رمال و کف بین و آسیب‌های ناشی از این اعتماد نابجا باید مستند‌هایی در این باره تولید و از ظرفیت رسانه ملی برای پخش آن استفاده کرد.

وی تاکید کرد: باید با برگزاری سمینار‌ها و میزگرد‌های علمی و دعوت از کارشناسان و اساتید اجتماعی، فرهنگی و مذهبی، راهکار‌های موثر در کاهش اعتماد به رمال و دعانویس را مورد بررسی قرار داد.

 تاریخ به روایت صداوسیما یا منوتو؟

- به بابام گفتم فازتون چی بود انقلاب کردید؟

◀️ 19سال دارد. با اطمینان حرف می زند. محکم. بی تردید. مثل کسی که ذره ای شک ندارد که ممکن است اشتباه کند.

◀️ داشت انقلاب را نقد می‌کرد. اینکه شب گذشته مستندی از ماهواره دیده که در آن مردم قبل از انقلاب شاد و غزل‌خوان بوده اند. آزادی‌های اجتماعی وجود داشته، خیابان‌ها پر زرق و برق و چهره‌های مردم بشاش و گرم.

◀️ بعد از توی گوشی چند کلیپ نشانم داد از فقر و فلاکت. از اعتصاب راننده‌های کامیون تا گورخواب و کانال خواب و … سندی برای اثبات حرف‌هایش که پدرها و مادرهای ما اشتباه کردند. «جَو برشون داشت»!

◀️ حالا یاد گرفته ام که چطور با جوان‌ترها حرف بزنم که یک دفعه بلند نشوند و نروند. ایمان دارند که حرف‌شان بی‌تردید درست است. نقد برنمی‌تابند. آدم در 20 سالگی فکر می‌کند همه چیز می‌داند و جواب همه سوال‌ها را بلد است.

◀️ کمی حرف می‌زنیم. می‌پذیرد. نمی‌پذیرد. سرش را تکان می‌دهد. فکر می‌کند و می‌رود. قرار می‌گذاریم باز هم حرف بزنیم.

در اتاق را که می‌بندد به این فکر می‌کنم که نسل جدید روایت منوتو را از انقلاب و پیشانقلاب بیشتر باور می‌کند تا آنچه در همه این سالها از تلویزیون خودمان دیده است.

یک تونل_زمان و چند مستند و مزه پرانی های سالومه را قبول کرده اما این همه حرف و حدیث و سریال فاخر و نیمه فاخر و طنز و کمدی و جُنگ و روایت و … را نه!

◀️ در همه این سالها تلاش شده تا روایت های تازه‌ای از چرایی انقلاب 57 برای نسل جوان ارائه شود. کارتون ساخته‌اند، نشست چالشی برگزار کرده‌اند…اما انگار سودی ندارد. هر روز بر تعداد جوانترهایی که روایت «من و تو» را باور کرده‌اند افزوده می‌شود.

◀️ شاید یکی از دلایل این عدم باور یا مقاومت این است که همیشه چهره‌های ثابت و تکراری در رسانه‌ها حاضر می‌شوند و روایتی یک سویه ارائه می کنند. انگار فقط همین چند نفر به تنهایی نظام شاهنشاهی را سرنگون کرده‌اند. آن هم نه با گلوله که فقط با موعظه و مقاومت زیر شکنجه.

◀️ آنها رژیم‌پهلوی را یک سره سیاه توصیف می کنند. اینکه فساد دولتی و غارت اموال مردم و رشوه خواری و فامیل بازی بیداد می‌کرد، فشارهای امنیتی خواب و خوراک را بر روشنفکران و روحانیون حرام کرده‌بود، ساواک زبانی جز شکنجه و ترور نداشت، گوشی برای شنیدن صدای فریاد نبود و شاه یک عروسک در دست آمریکا بود. یک بله قربان گوی بی خاصیت و بزدل.

◀️ از سخنرانی ناظم و مدیر در سر صف مدرسه تا روزنامه و تلویزیون و تریبون های رسمی و … تکرار و تکرار. بی هیچ اشاره ای به اقدامات احیاناً موثر و کاربردی آن نظام.

هر کاری کردند هدف دزدی و غارت مردم بود. اگر راه_آهن کشیدند می‌خواستند راه را برای چپاول هموار کنند، اگر دانشگاه ساختند می‌خواستند جوان‌ها را اغفال کنند، اگر به هنر توجه کردند هدف‌شان به ابتذال کشاندن خانواده‌ها بود، اگر ورزشگاه ساختند برنامه‌شان این بود که ذهن جوان‌ها را از مسائل اساسی دور کنند…

◀️ در آن سو منوتو دوران پیش از انقلاب را از دریچه دیگری نشان می‌دهد. ایران را در چند خیابان تهران یا یکی دو شهر دیگر خلاصه می‌کنند.

مردم سرخوش‌اند و بی‌غصه، خیابان پر از قاب‌های نوستالژیک است، شاه و ملکه در لباس های فاخر با تاج و لباس های جواهر نشان در کاخ‌های مملو از لوسترها و چراغ‌های درخشان قدم می‌زنند، وزرا تعظیم می‌کنند، کارخانه ها کار می‌کنند و همه چیز آباد است…

◀️ دوربین اما به حاشیه شهرها نمی‌رود. از بی‌برقی روستاییان، از فقدان بهداشت . از سرکوب ها و سانسورها نیست، از عزل و نصب‌های فرمایشی، از مجلسی که بسیاری از نمایندگان آن با رشوه انتخاب شده اند…

◀️ تاریخی که #منوتو روایت می‌کند، تصویری مهربانانه از شاه و ملکه است. بخشنده، بی‌نقص، مسلط به زبان انگلیسی ،دلسوز مردم و آزادی خواه.

◀️ این دو روایت هیچکدام حقیقت انقلاب 57 و شرایط پیش از آن را به ما نمی‌گویند. حقیقت باید چیزی میان این دو باشد. نه آنقدر سفید که ماهواره‌ها می‌گویند و نه این همه سیاه که صداوسیما و برخی انقلابیون ادعا می‌کنند.

◀️ اما چطور می‌شود برای نسل جدید که اختلاس و ناکارآمدی و بی‌عرضگی و ریاکاری را به چشم می‌بینند توضیح داد که در روزگار گذشته هم کمابیش همینطور بوده. در طول قرون و اعصار از این چپاول‌ها بوده و تازگی ندارد. صریح می‌گویند:

- وقتی همیشه اینطور بوده پس پدر من فازش چی بود انقلاب کرد؟! که چی درست بشه؟!

پاسخ دادن به این پرسش های معصومانه اما گزنده با کلیشه‌های خسته‌کننده ممکن نیست.

روزنوشت های احسان محمدی,