مدیرالنفیسه

مادر حاتم طایی بسیار دست و دلبازی و سخاوت می‌کرد. برادرانش بسیار نصیحت کردند که اگر چنین ببخشد، دچار فقر می‌شود و آن وقت می‌داند چه کار بدی می‌کرده است.
چون به حرف برادرانش گوش نداد، برادران مجبور شدند هرچه خواهر داشت گرفتند و در خانه‌ای زندانی کرده و هر روز قرصی نان می‌دادند تا فقر را ببیند و از فقر بترسد و دیگر نبخشد.

بعد از مدتی ثروت او را برگرداندند و خواهرشان بسیار سخاوتمندتر از قبل شد. طوری که برادران از کرده خود پشیمان شدند. وقتی علت را سوال کردند، خواهر گفت:
1- من قبل از زندانی شدنم زیاد غذا می‌خوردم و حس نیاز بیشتری به دنیا داشتم ولی وقتی زندانی شدم، دیدم با قرصی نان هم به راحتی می‌سازم و بقیه اضافی است.

2- من وقتی به فقیری غذا می‌دادم حس می‌کردم خیلی خوشحال می‌شود، وقتی خودم گرسنه ماندم و شما غذایم دادید قبل از این‌که غذا بیاورید در پوست خود از شادی نمی‌گنجیدم. من لذت بخشش به فقیر در زمان شاد کردن او را می‌دانستم ولی وقتی دارایی مرا گرفتید این شادی را لمس کردم. و اکنون علاقه زیادتری به شاد کردن فقرا دارم.

3- من قبل از زندانی شدن درد گرسنگی را نمی‌دانستم، حال دانستم که درد گرسنگی درد جان سوزی است و قبلا اگر کسی می‌گفت، گرسنه‌ام زیاد نمی‌توانستم حس کنم ولی با کار شما الان راحت و دقیق‌تر رنج گرسنگی را می‌دانم و دلم هرگز طاقت دیدن گرسنه‌ای دیگر را ندارد.