مدیرالنفیسه

یک قاعده‌ی کلی در مورد هرگونه عشقی وجود دارد
چه عشق به زندگی باشد
چه عشق به یک انسان دیگر
به یک حیوان و یا یک گل.
من هنگامی می‌توانم دوست بدارم که عشق من «درخور» معشوق باشد و با نیازها و طبیعت او «همخوانی» داشته باشد.
عشق من به گیاهی که به آب کم نیاز دارد، خود را در این نشان می‌دهد که تنها همانقدر که نیاز دارد به آن آب بدهم.
اگر درباره‌ی «آنچه که برای گیاهان سودمند است» یک پیش‌باوری دارم، مثلاً این که همه‌ی گیاهان به آب فراوان نیاز دارند، گیاه را خراب خواهم کرد و از بین خواهم برد. چون نمی‌توانم آن را چنان که بایسته‌یِ اوست دوست بدارم.

تا ندانم «نیاز» یک گیاه، یک حیوان، یک کودک، یک مرد و یا یک زن چیست و تا نتوانم خود را از پیش‌فرض‌های غلط راجع به دیگران رها کنم و از «میلم برای کنترل سایرین» دست نکشم، عشق من سازنده نخواهد بود.

#اریش_فروم