مدیرالنفیسه

زندگی قانونهای خودش را دارد و قطعا همه ی ما به نوعی با بزرگی و قدرت جریان زندگی رو به رو شده ایم.
قطعا همه ی ما به نوعی ترس را تجربه کرده ایم خصوصا در شرایطی که نمیتوانیم موقعیت را پیش بینی‌ کنیم اما همیشه یادتان باشد که ما برای همین زندگی طراحی شده ایم! زندگی‌ای که غیر‌قابل پیش بینی ست و یکی از بزرگترین و بهترین و در عین حال ناخوشآیند ترین ویژگی هایش “ناپایداری” آن است!
ما برایِ زندگی‌ای تکامل پیدا کرده ایم که “ناپایدار” است!
شاید با اهمیت ترین بخش همین است که گاهی با از دست دادنهایی مواجه میشویم که اصلا آماده نیستیم! گاهی چنان رو به روی مرگ قرار میگیریم که یادمان میرود برای چه چیزهایی نگران بوده ایم! چه چیزهای به ظاهر بی اهمیتی!
میگویم با اهمیت،چرا که ما را با توهمی قدیمی رو به رو میکند؛ اینکه همه چیز در #کنترل ماست!
نخیر! هیچ چیز در کنترل ما نیست! و این مهم ترین درسی ست که میتوان از چنین شرایطی آموخت. این درس حتی به رابطه های ما هم کمک میکند، اینکه بدانیم هر چه بیشتر بخواهیم کنترل کنیم، بیشتر دور خواهیم شد. دور از ارتباط قلبی با آدمها و دور از حس کردنِ زندگی همانطور که هست نه آنطور که ما میخواهیم تفسیرش کنیم!

گاهی باید دل سپرد به هر آنچه که در کنترل ما نیست و هشیار بود. هشیار به این حقیقت که زندگی ناپایدار است، هم در دردها و هم در خوشی ها. هم در اضطراب ها و هم در آرامش های کوتاهش. زندگی ناپایدار است و همیشه همه چیز تمام خواهد شد و ما در میان موقتها، قرار است اعتماد کنیم؛ اعتماد به جسم و اعتماد به هشیاری مان.
با جریانی که کنترل نمیشود ناامیدانه برخورد نکنیم و بی تفاوت نباشیم، تلاشمان را بکنیم که بتوانیم در شرایط بحرانی از خودمان و عزیزانمان محافظت کنیم اما آرام باشیم و بدانیم که اضطراب، موقت است.
هشیار باشیم به بدنی که همراه ماست، همراهی که در عبور از دردها و بحرانها به ما کمک خواهد کرد.
در بحران ها سعی کنید با افرادی که دوستشان دارید معاشرت کنید و با گروه از بحران رد شوید. آغوش را فراموش نکنید و هیچگاه با زندگی قهر نکنید چون هر آنچه اتفاق می افتد ما را به خودمان و حقیقت های زندگی نزدیک تر میکند و هر رویارویی با حقیقت با تمام تلخی‌اش، مفید است و ما را با بخش هایی از زندگی مان مواجه میکند که احتیاج به تغییر و بازنگری دارد.
.