مدیرالنفیسه

نیمى از زندگى مان
میشود صرفِ اینکه به آدمهاى دیگر ثابت کنیم،
ما چقدر خوشبختیم…

به آدمهایى که شاید خوشبختى برایشان تعریفِ دیگرى دارد
حتى اگر واقعاً هم خوشبخت باشیم،
اما همین خودنمایى،
ما را تبدیل میکند به بدبخت ترین آدمِ روى زمین!

غذایى اگر جلویمان میگذارند،
قبل از لذت بردن از غذا،
ترجیح میدهیم آن را به رخِ دیگران بکشیم…
سفرى اگر میرویم،
ترجیحمان این است که بگوییم،
ما آمدیم به بهترین نقطه ى روى زمین،تو
بمان همان جهنم همیشگى…
واردِ رابطه اگر میشویم،عالم و آدم را با خبر میکنیم،
که ببینید چقدر خاطرِ من را میخواهد،
تو اما بمان در همان پیله ى تنهایى ات…

ما لذت بردن را پاک فراموش کرده ایم
مسیرى را میرویم که خطِ پایان ندارد،
فقط میرویم که از بقیه جا نمانیم