مدیرالنفیسه

چگونه همسرمان را با دشمن فرضی اشتباه نگیریم؟
کتاب «هوای دونفره؛ مهارت‌های همسرداری»، دوره‌ای سه‌جلدی و دومین اثر از مجموعه کتاب‌های «آرام‌شاد» است. این اثر با کوشش «شرکت چاپ و نشر بین‌الملل» به چاپ رسیده است.


«هوای دونفره؛ مهارت‌های همسرداری»

(جلد اول)

مؤلف: حسین رستمی

ناشر: شرکت چاپ و نشر بین‌الملل، چاپ اول: پاییز 1401

200 صفحه، 70000 تومان

****

همة افراد پیش از ازدواج، آرزوهای شیرینی را دربارة زندگی مشترک در ذهن‌شان می‌پرورانند؛ اما پس از ازدواج، بیشتر آن آرزوها در حد رؤیا باقی می‌مانند و هیچ‌گاه برآورده نمی‌شوند. مشکل اینجاست که همسران در آغاز زندگی زناشویی، بسیار ساده‌ به آن می‌نگرند، درحالی‌که مسیر پرفرازونشیبی را در پیش‌رو دارند. بی‌شک عوامل متعددی، موجب می‌شود که زندگی مشترک به‌طور معمول با تنش‌ها و چالش‌هایی همراه شود و دائم بستری برای تعارض‌ها باشد؛ اما درحقیقت مشکل اصلی، به ناتوانی زوجین برمی‌گردد؛ چراکه مقابله با عوامل چالش‌آفرین، نیازمند مهارت‌هایی است که همسران آن‌ها را بلد نیستند؛ یعنی زوجین تکنیک‌های لازم برای پیشگیری و مقابله با چالش‌ها را نیاموخته‌اند؛ ازاین‌رو نمی‌توانند بحران‌های زندگی مشترک را مدیریت کنند. برای همین، زندگی مشترک را با میدان جنگ اشتباه می‌گیرند و پیوسته یکدیگر را تخریب می‌کنند. ادامة این روند، رفته‌رفته کار را به خشم، کینه، درگیری، قهر یا طلاق می‌کشاند. بنابراین تنها راه نجات، فراگیری مهارت‌های زندگی زناشویی است.

کتاب «هوای دونفره؛ مهارت‌های همسرداری» در راستای رفع همین نیاز تدوین شده است. این کتاب در سه جلد به‌طور جامع، علمی و درعین‌حال کاربردی به آموزش مهارت‌های همسرداری می‌پردازد. نویسنده در جلد نخست مهارت‌های «ارتباط مؤثر»، «گوش دادن فعال»، «بیان درست خواسته‌ها»، «انتقاد سازگارانه» و «اصلاح خطاهای فکری» را توضیح می‌دهد.

در جلد دوم نیز از مهارت‌های «انجام رفتارهای خوشایند همسر»، «انتقادپذیری»، «مقابلة شناخت‌مدار با مشکلات»، «تصمیم‌گیری درست»، «مذاکرة موفق» و «حل مسئله» گفت‌وگو می‌کند. جلد سوم نیز به‌طور کامل به بحث از «مهار خشم در زندگی مشترک» اختصاص دارد. نویسنده در این سه جلد، درمجموع دوازده مهارت را توضیح می‌دهد. گرچه امروزه کتاب‌های فراوانی در موضوع مهارت‌های همسرداری موجود است، اما اثر حاضر ویژگی‌هایی دارد که آن را از بقیه ممتاز می‌سازد؛

ویژگی نخست، اعتبار آن است؛ چراکه منابع اصلی این اثر، کتاب‌های روان‌شناسی برجسته و معتبری‌اند؛ برای مثال، کتاب‌های «مهارت‌های زندگی زناشویی» و «رهایی از مشکلات هیجانی» و «رهایی از زندان ذهن» اثر متیو مک‌کی، «زندگی خود را دوباره بیافرینید» اثر جفری یانگ، «کنترل خشم» اثر روژه پیره، «مجموعة کامل مهارت‌های زندگی» اثر کریس‌ کلینکه، «راهنمای عملی شادکام زیستن» اثر سونیا لوبامیرسکی، «رهایی از خشم و پرخاشگری» اثر شهربانو قهاری و «رهایی از نگرانی» اثر گیورکو کوین، برخی از این منابع‌اند. 

ویژگی دوم، اختصار آن است. اثر حاضر درعین‌حال که به‌طور کامل دوازده مهارت را شرح می‌دهد، بسیار مختصر و جمع‌وجور است. و به بحث‌های نظری و پژوهشی و بررسی نظریه‌های مختلف، که اغلب خسته‌کننده و کم‌فایده‌اند، نمی‌پردازد.

ویژگی سوم، سادگی آن است. گرچه بسیاری از مطالب این اثر کاملاً علمی‌اند، بااین‌حال از بیان اصطلاحات تخصصی روان‌شناسی پرهیز شده است. 

ویژگی چهارم، پرهیز از متن‌گرایی صرف است. نویسنده در این اثر از شیوه‌های مختلفی برای بهتر انتقال دادن مطالب به خواننده، بهره برده است؛ برای همین، در میان متن جدول‌ها، شکل‌ها، نمودارها و تصویر‌های جذاب و تبیین‌گری وجود دارند که از خستگی خواننده جلوگیری می‌کنند.   

ویژگی پنجم، بهره‌مندی از آموزه‌های اسلامی است. در جای‌جای مطالب کتاب هرجا که لازم بوده از منابع اسلامی نیز کمک گرفته شده است. 

ویژگی ششم، که اهمیت زیادی دارد، راه‌کارهای فراوان آن است. در این سه جلد، نویسنده درمجموع بیش از هزار توصیة شناختی و رفتاری برای آموزش مهارت‌های همسرداری ارائه داده است. جالب اینکه این توصیه‌ها تک‌بعدی نیستند، بلکه جامع و فراگیرند؛ زیرا جنبه‌های شناختی، رفتاری، پیشگیرانه‌ای و مقابله‌ای را دربر می‌گیرند و عرصه‌های مختلف زندگی مشترک را پوشش می‌دهند؛ همچنین آن‌ها آبکی و رؤیایی نیستند، بلکه واقعاً درمقام عمل پاسخگو و مؤثرند؛ دیگر اینکه آن‌ها کلی و خشک و خالی نیستند، بلکه ریز و دقیق‌اند و همراه با مثال‌ها و قالب‌های اجرایی مناسب برای زنان و مردان، بیان شده‌اند. 

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:

«اغلب انســانها نه صددرصد خوب‌اند و نه صددرصد بد، بلکه درصدی از خوبی و بدی را دارند. همســر شــما نیز از این قاعده مســتثنا نیست. او دارای ضعف‌هــا و قوت‌هایــی اســت. خود شما نیز چنین هستید. یکی از مهمترین خطاهای فکری «تفکر همه یا هیچ» است. دراینجا شما واقعیت را سیاه و سفید می‌بینید. رنگی مانند خاکستری در ذهنتان وجود ندارد؛ یعنی اگر همۀ رفتارهای همســرتان با انتظارات شــما مطابق بود، او را همسری خوب می‌پندارید؛ اما اگر کوچکترین خطایی مرتکب شــود، هرچند دیگر رفتارهایش درســت باشند، او را همسری بد، قلمداد می‌کنید. بنابراین چنانچه او یک بار بدی کند، همۀ خوبی‌هایش را از یاد می‌برید. ازنظر شما او فقط درصورتی خوب است که همیشه و در همه‌جا درست عمل کند.» صفحۀ 144

کتاب «هوای دونفره؛ مهارت‌های همسرداری»، دوره‌ای سه‌جلدی و دومین اثر از مجموعه کتاب‌های «آرام‌شاد» است که با کوشش «شرکت چاپ و نشر بین‌الملل» به چاپ رسیده است.

🌸 17 توصیه مقام معظم رهبری برای بالا رفتن از نردبان امر به معروف و نهی از منکر

1- بدانید که کجا و چگونه باید امر به معروف و نهی از منکر کرد!

2- معروف و منکر را بشناسید!

3- در متن مسائل کشور باشید و اتفاقات جامعه برایتان مهم باشد.

4- تذکر همیشه اثر دارد، شک نکنید، به دنبال بررسی احتمال تاثیر نباشید، که تذکر شما فایده ای نداشته باشد، بگویید!
وظیفه شما فقط تذکر با زبان است، هیچ وظیفه‌ی دیگری ندارید.

5- دایره معروف‌ها و منکرها را به حجاب و چند کار جزئی محدود نکنید! جامع و کلان ببینید.

6- با اخلاق خوب، محبت و مدارا تذکر دهید ولی تمنا نکنید!

7- یک کلمه بگویید آقا، خانم، برادر این منکر است، این معروف است، این بد است این خوب است.

8- شکستن دل مردم، تمسخر، اسراف، گرانفروشی، غیبت، زورگویی، تهمت و… همه از انواع منکرهاست!

9- درس خواندن، ورزش کردن، محبت، عبادت، دفاع از نظام اسلامی، صدقه، همکاری جمعی و …. همه از انواع معروف هاست!

10- اگر به شما فحش دادند به خاطر خدا تحمل کنید.

11- در دلتان از آن منکر بدتان بیاید و به آن معروف علاقه‌مند باشید.

12- زبان گزنده نداشته باشید، سخنرانی هم نکنید!

13- خجالت نکشید، نترسید، دچار ضعف نفس نشوید، منتظر دستگاه‌های دولتی هم نباشید.

14 به هیچ عنوان حق اِعمال خشونت یا برخورد فیزیکی ندارید، به هیچ عنوان!

15 اگر حرفتان اثر نکرد دفعه‌ های بعد از گفتن ناامید نشوید.
16 دیگران را وادار کنید به امر به معروف و نهی از منکر، تاثیر چند نفر خیلی بیشتر است.

17 باهوش باشید، نگذارید کسی به نام این فریضه چهره مومنین را تخریب کند!

موضوع پوشش والدین در مقابل بچه ها و پوشش بچه ها جلوی یکدیگر و حد و مرز آن یکی از چالش هایی است که خیلی از پدر و مادرها با آن درگیرند. بعضی از روانشناس نماها می گویند جلوی بچه هایتان راحت بگردید تا چشم شان عادت کند. اما بالاخره مرزهای این پوشش کجاست؟ 

 چند وقت پیش منزل یکی از دوستان صمیمی ام بودم که دو فرزند دختر و پسر دارد، قدری زودتر از همیشه به خانه شان رفتم، قرار شد بچه ها کمی بیشتر با هم بازی کنند. وقتی رسیدیم با منظره عجیبی رو به رو شدم و دیدم که دوستم، بچه ها را فقط با یک لباس زیر در وان حمام گذاشته تا به قول خودش آب بازی کنند و سرگرم باشند و او هم به کارهایش برسد.

از اینکه دیدم دختر و پسر کوچک را با هم در وان گذاشته، تعجب کردم اما چیزی نگفتم. بعد هم که ما آمدیم سریع آنها را خشک کرد و باز هم جلوی ما برهنه گرداند تا فرصت کند و لباس هایشان را تنشان کند. بچه های من از تعجب دهانشان باز مانده بود، از اینکه بچه ها برهنه در خانه می چرخند، چون ما همیشه در خانه مان به این موضوع مقید بودیم و بچه ها هیچ وقت برهنه در خانه نمی چرخند.

در یک فرصتی که بچه ها مشغول بازی بودند، به دوستم گفتم می بینی دختر و پسرهایمان چه زود دارن بزرگ می شن؟بعد بی تعارف به او گفتم : «حالا که بچه ها در حال بزرگ شدن هستند، بهتر نیست یک سری مسایل را بیشتر رعایت کنیم، مثلاً اینکه بچه ها را با هم حمام نفرستیم؟ یا طوری استحمام بچه ها را پیش ببریم که بدن برهنه همدیگر را نبینند؟»

او یک مرتبه با سکوت خیره به من نگاه کرد و بعد زد زیرخنده و گفت: «این حرف ها چیه می زنی، اُمّل شدی ها؟» گفتم: «این موضوع هیچ ربطی به اُمّل بودن نداره، بچه های ما باید حریم خودشان و دیگران را بدانند و بهشان یاد بدهیم که هیچ شخص دیگری جز مادر و پدرشان نباید بدن برهنه آنها را ببیند. حتی از خودت هم خیلی تعجب می کنم که انقدر راحت جلوی بچه ها می گردی!» این بار با لحن ناراحت و رنجیده گفت: «لابد توقع داری جلوشون چادر سر کنم یا مانتو روسری بپوشم؟!» باز به او گفتم: «نه اما نباید این اندازه هم راحت باشیم که نیمه برهنه جلوی بچه هایمان بگردیم.»

موضوع پوشش والدین در مقابل بچه ها و پوشش بچه ها در کنار یکدیگر و حد این پوشش یکی از چالش هایی است که خیلی از پدر و مادرها با آن درگیرند. بعضی از روانشناس نماها می گویند جلوی بچه هایتان راحت بگردید تا چشم شان عادت کند. اما بالاخره حد این پوشش کجاست؟ در گزارش پیش رو به این موضوع چالش برانگیز پرداختیم.

پوشش در خانواده و بلوغ زودرس جنسی
در فرهنگ اسلامی بارها به داشتن عفت و حیا توصیه شده ایم، یکی از مهم ترین موارد داشتن عفت و حیا رعایت نوع پوشش والدین در خانه است، شاید برخی تصور کنند هر طور که دوست دارند می توانند در حضور بچه هایشان بگردند و لباس بپوشند اما اینطور نیست. حریم ها باید حفظ شود و حد و حدودش نیز مشخص است تا بچه ها خدای نکرده به بلوغ زودرس جنسی یا انحرافات مختلف جنسی دچار نشوند. برخی از والدین در سنین نوجوانی و جوانی قادر به کنترل بچه هایشان نیستند و از لحاظ نوع پوشش و رفتار اجتماعی آنها را خیلی با خودشان متفاوت می بینند، درحالی که عموما این بچه ها از خانواده هایی بیرون آمدند که در آنها رعایت خیلی مسائل عفت و حیا نمی شده یا اینکه دوستان نامناسبی داشته اند.

پرهیز از برهنگی یا نیمه برهنگی در خانه
دکتر« مجتبی امین زاده»؛ روانپزشک در این باره می گوید: « در دوران کودکی یعنی از سنین سه سالگی به بعد بچه ها ممکن است کنجکاوی جنسی داشته باشند، بنابراین اگر والدین پوشش مناسب به معنی پرهیز از برهنگی را رعایت کنند، بچه ها دچار تحریک یا کنجکاوی جنسی نمی شوند، متأسفانه برخی والدین تصور می کنند این به معنای متمدن یا مدرن بودن است که هرطور دلشان بخواهد در منزل لباس بپوشند، در حالی که کودک در حال رشد دارند و باید بدانند که پوشیدن لباس های تنگ و چسبان و رعایت نکردن پوشش مناسب ممکن است باعث برانگیخته شدن کنجکاوی بچه ها و از بین رفتن آرامش ذهنی آنها شود.»

آموزش حریم جنسی از چهارسالگی
کودکان باید حریم جنسی خود را از سنین چهار سالگی به بعد بشناسند و رعایت پوشش مناسب در برابر غیر محارم را داشته باشند، این وظیفه والدین است که تفاوت های جنسی را به کودکان تفهیم کنند و یکی از راه هایش هم این است که خودشان حد پوشش را رعایت کنند. والدینی که فرقی بین دختر و پسر نمی گذارند، آنها را با هم حمام می فرستند، برهنه جلوی هم می گردانند و اهمیتی به این مسائل نمی دهند، خودشان زمینه کنجکاوی جنسی بچه ها را فراهم می کنند، وگرنه بچه های کوچک هیچ گناهی ندارند، چون درک و شناختی از این امر ندارند.

امین زاده درباره نکات مهمی که والدین لازم است در زمینه رعایت حریم ها آموزش ببینند، می گوید: «والدین بهتر است به بچه هایشان آموزش دهند که از سنین سه ـ چهار سالگی به بعد بدنشان حریم خصوصی شان محسوب می شود و غیر از پدر و مادر کسی نباید بدن عریان آنها را ببیند، همچنین خودشان جلوی بچه ها برهنه نشوند، مخصوصا مادری که فرزند پسر دارد و پدری که فرزند دختر دارد، نباید جلوی بچه ها برهنه یا نیمه برهنه بگردد.»

تفکیک رعایت حجب و حیا برای فرزندداران دختر و پسر
والدینی که دارای فرزند دختر و پسر هستند ، این مسائل را بیشتر از پدر و مادرهایی که فرزندانی از یک جنس دارند باید رعایت کنند. مثلا دختر و پسرشان را با هم به حمام نفرستند، از سن سه ـ چهار سالگی به بعد پسرها با پدرشان و دختران با مادرشان به حمام بروند یا لباس هایشان توسط والد همجنسشان تعویض شود.

البته برخی از والدین هم تصور می کنند که رعایت حجب و حیا و آموزش آن تنها برای دختردارها لازم است، در حالی که برای رعایت حجب و حیا فرقی بین دختردارها و پسردارها نیست، حتی والدین برای استحمام بچه ها هم نیاز هست که در حمام پوششی داشته باشند.چون بچه ها با دیدن تفاوت های جسمی خودشان و بزرگ ترها ممکن است احساس نقص و سرخوردگی کنند و کنجکاوی های جنسی برایشان ایجاد شود.

بچه ای که دائم در خانه برهنگی و نیمه برهنگی می بیند!
کودکی که دو سال دارد، بهتر است در یک اتاق جدا توسط مادرش تعویض لباس و پوشک شود، حتی طوری باید زمینه چینی کنیم که اگر مهمان بودیم یا مهمان داشتیم کسی بدون اجازه وارد اتاق نشود. بهتر است والدین هم جلوی بچه ها لباسشان را تعویض نکنند.

«سارا رحیم زاده»؛روانشناس کودک نیز دراین باره می گوید: «والدین بچه ای که به پنج سالگی رسیده هم باید دقت بیشتری را در زمینه پوشش خود و فرزندش داشته باشد. مثلا بهتر است پوشش پدر در برابر فرزند دختر و پوشش مادر در برابر فرزند پسر متعارف باشد . البته این پوشش در فرهنگ های مختلف متفاوت است اما در هر حال بچه ای که مدام برهنگی و نیمه برهنگی دیده باشد، کنجکاوی ها و جلب توجه اش از کودکی نیز بیشتر می شود و ممکن است در نوجوانی و بزرگسالی دچار آسیب شود.

این تفکر اشتباهی است که برخی والدین می گویند، بگذار تا ببیند و عادت کند، مادری که جلوی پسرش نیمه برهنه می گردد، پسر او چیزهایی می بیند که نباید ببیند یا برعکس پدری که دختر دارد، اینها بعدا بچه ها را اذیت می کند.»

تربیت جنسی با رفتار والدین نه نصیحت های آنها
این نکته همیشه باید یادمان بماند که بچه های ما بیشتر ازاینکه حرف های ما را بشنوند، عملمان را می بینند و به آن دقت می کنند، بنابراین مرزهای ما، رعایت حریم ما با همسر و بچه ها در فضای خانه یک نوع تربیت جنسی برای فرزندانمان محسوب می شود.

دکتر مجتبی امین زاده همچنین می گوید: «برخی از والدین هم تصور می کنند، بچه ها نه احساس دارند نه متوجه این مسائل می شوند، در حالی که بچه ها کور و نه کر نیستند. هم خوب احساس می کنند، هم می فهمند و یاد می گیرند و بدان عمل می کنند. شاید بچه دو ساله بیان خوبی نداشته باشد اما حافظه خوبی دارد و همه مناظر و تصاویر را مثل یک دوربین ضبط می کند، پس نوع پوشش مان در خانه را جدی بگیریم.»

منبع: فارس

نسخه نپيچيد 

همکارتان در حالي که به شدت از دست رئيستان عصباني است پيش شما مي‌آيد و شروع به بدگويي از رئيستان مي‌کند و شما هم با او همراه مي‌شويد و در حالي که به او حق مي‌دهيد عصباني و ناراحت باشد، شروع به بدگويي از رئيستان مي‌کنيد تا او را آرام کنيد.اگر شما چنين رفتاري را در اين شرايط در پيش مي‌گيريد، بايد بگوييم رفتارتان درست نيست و شما ناخواسته نه تنها ممکن است به شرايط بد و سوءتفاهم‌هاي همکارتان دامن بزنيد بلکه ممکن است خودتان هم وارد بازي اي شويد که شايد به ضررتان تمام شود.متاسفانه گاهي دردودل‌ها بوي بدگويي به خود مي‌گيرد و بهترين گزينه اين است که در اين شرايط شما شريک بدگويي‌ها نشويد.

اما رفتار درست چيست؟ اگر احساس کرديد در دل طرف مقابل بيشتر رنگ و بوي بدگويي دارد، بهتر است شما تنها به صحبت‌هاي او گوش بدهيد اما او را تاييد يا رد نکنيد.تنها کافي است نشان دهيد به حرف‌هاي او گوش مي‌دهيد و احساسات او را درک مي‌کنيد اما نيازي نيست در مورد رفتار رئيس يا همکارتان قضاوت داشته باشيد، در واقع تنها کافي است با او همدلي داشته باشيد.

گوش دادن نياز به مهارت دارد 

وقتي پاي درد و دل به ميان مي‌آيد سه واژه «همدلي»، «همدردي» و «همزباني» معنا پيدا مي‌کند. همدلي در واقع يک مهارت است، مهارتي که شامل درک احساسات طرف مقابل مي‌شود اما بدون قضاوت، تاييد و يا رد، در واقع در همدلي نيازي نيست ما نظري درباره صحبت‌هاي طرف مقابل بدهيم.

اما همراهي همان طور که از خود واژه اش مشخص است به معناي اين است اگر کمکي از دستمان بر مي‌آيد براي فرد انجام دهيم.همدردي هم وقتي معنا پيدا مي‌کند که براي کسي رنجش و ناراحتي پيش آمده و نياز به همدردي دارد. به طور مثال فرض کنيد همکارتان فرزند بيماري دارد و رئيس تان به او مرخصي نمي دهد و مي‌گويد بايد اول کارش را تمام کند. اگر شما قبول کنيد به جاي او سرکار بمانيد و کارهايش را انجام دهيد با او همدردي کرده ايد و يا اگر قبول کنيد با او فرزندش را نزد پزشک ببريد با او همراهي کرده ايد.

حواستان باشد به اندازه دلبری کنید

دلبری مثل شعله گازی است که روی آن غذا میپزید ،
شعله متعادل غذایی لذیذ ،
شعله کم غذایی خام ،
شعله زیاد هم غذای سوخته
تحویلتان میدهد

مواظب باشید
چقدر دلبری کردنتان را کِش میدهید!
مبادا حوصله اش را سر ببرید!