مدیرالنفیسه

#مادرانه

کودک و ترس


تمام کودکان بدون هرگونه هراس متولد می شوند. آنها فقط از افتادن و صداهای بلند می ترسند.

سایر ترسها را کودک در حالی که بزرگ می شود، می آموزد. دو ترس عمده ای که در همه ما تولید می شود:
ترس از شکست و ناکامی؛

ترس از انتقاد و رد شدن است.

ترس از شکست وقتی در ما ایجاد می شود که مورد انتقاد قرار بگیریم.
(این کار را نکن! آن را بر زمین بگذار!)

دیری نمی گذرد که به این باور می رسیم ما کوچک تر، ضعیف تر، ناشایسته تر، نابسنده تر و نالایق تر از آن هستیم که دست به کار جدیدی بزنیم. ما این احساس را با عباراتی مانند: (نمی توانم) ابراز می کنیم. هر گاه به این فکر می افتیم که کار جدیدی صورت بدهیم، خود به خود دچار احساس هراس می شویم .می ترسیم ما را مجازات کنند. و باردیگر می گوییم: (نمی توانم).

وقتی در کودکی مورد انتقادات مخرب قرار می گیریم، در بزرگسالی، دست به کاری نمی زنیم. می ترسیم، دلشوره پیدا می کنیم و بیقرار می شویم. خودمان را دست کم می گیریم و ارزان می فروشیم.
هنوز دست به کار نشده دست از کار می کشیم. به جای آنکه فکر خود را به کار بگیریم تا به خواسته هایمان برسیم، دلیل می آوریم که نمی توانیم آن کار را انجام بدهیم و ناکام می مانیم.

راضیه دین نبوی روانشناس